از او برا ایک سخیلی کم پیدا میشت.

ویلی از رحمه ایک سای کبود که خیلی اشه میکسای زمان مدرس اشبود میشت حتزت که در نو جاوانی پسری بود با سورت لتیف.

یه ها داخترونه زریف بایک لبخند محجوب.

بارستانی نویجه یه زا حریش مهت مانن لب حای توپورش بوده مخسوزن لب بالاش بون خوزه مطغارن برجستی کداشت.

اکسی جهدی تریم البتاز اش بود مطاونه کنگامی که دید یه اتماد به نفستش اتش مزد بیرون.

از ترزنگاه اشتدت دخم های بازه یه گهتا همی واجنات اشتوی اکس.

کلن الوطا آدم اکسی بود آدم اپسیار کم اکسی بود.

جوز یکی دو تکسی کمامان اشتاش فکسا یه رسمی پاسپورت گوانیام اینا اکسی خاصدی گی ازاش بود جود نداشت.

حتت تریم پولیس کم خاصدن اکس شبیگیرام و سب پر ونده روشی کر دم بر ان مقشتش هم تمام روخ نست.

یه خودی آدم دور بینگوریزی بود.

منطا ها چگه دور بینگوریز بود ازومار آدم ادام جام کونی بود.

از نای بود که هیچی دور نمین دازان کلکسیونه ربود.

و نیوی سندام بود خاطر نیوی سبود.

پر ازرم میرسید که نا چیزیر دلاش میاد دور بند نظن نا خاطری رو.

همی چیو دستر سابت کنه همی نمتفغان بادم بازه که رفتاریش شوط.

هله میرسی باش.

اردونی آی بیرون میرسید بغان دوسنا در ردی از خودیش سابت کنه.

که نمی چیزیود که بهر میگهشت بخانوادش.

با باشم کاما بیش همین توود.

کار ساختی هم بود بغان گشتن این که خانوادش سابقش چی.

اکو جا مدت چکالکه ارد بغان کار رو هاتی نوود بطا و جو بہمین خسلتی که داشتن.

نیوی سندیی کتاب میگه که.

...